ღ...ღ سايه روشن ღ...ღ
در آنسوی دنیا زاده شده بودی دور بودی مثل تمام آرزوها و ریل ها در مه زنگ زده بودند هیچ قطاری حاضر نبود مرا به تو برساند من به تو نرسیدم من به حرفی تازه در عشق نرسیدم و در ادامه خواب های من هرگز خورشیدی طلوع نکرد ...!!! اين روزها "بی" در دنيای من غوغا می کند ...! بی کس , بی مار , بی زار , بی چاره , بی تاب , بی دار , بی يار بی دل , بی ريخت , بی صدا , بی جان , بی نوا بی حس , بی عقل , بی خبر , بی نشان , بی بال , بی وفا , بی کلام بی جواب , بی شمار , بی نفس , بی هوا , بی خود , بی داد , بی روح بی هدف , بی راه , بی همزبان بی تو , بی تو , بی تو ...........!!!! " حسين پناهی " يک اتفاق هايی توی زندگی می افتد که آدم را از پا در می آورد ؛ جنس آن اتفاق ها مهم نيست . فقط ... کاش ... روح آدم را از پا در نياورد ! فقط ... چند قرن است که روح من از پا در آمده !!!... ** پرستو عوض زاده ** تو دريايی , دلت آبی ... دل من يک کوير خشک صحرايی ... کنارت ساحلی آرام ... کنارم بغض تنهايی ... مرا درياب ای دريا ... من از اين بغض بی پايان گريزانم ... فراری از همه دنيا ... مرا با خود ببر آنجا ... همانجايی که آرام است ... تو موجت قايقم باشد و من مانند قايقران ... تو روحم را ببر با خود و جسمم سهم اين زندان ...!!! "ف-صداقت"
تو می روی تمام ایستگاه می رود و من چقدر ساده ام که سالهای سال در انتظار تو کنار این قطار رفته ایستاده ام و همچنان به نرده های ایستگاه رفته تکیه داده ام! (( قیصر امین پور )) هيچ وقت هيچ وقت نقاش خوبی نخواهم شد امشب دلی کشيدم شبيه نيمه سيبی که به خاطر لرزش دستانم در زير آواری از رنگ ها ناپديد ماند ...!!! (( حسين پناهی )) هر برگی که دست روزگار از دفتر زندگانيم جدا می کند , آرزويی شيرين را با خود به همراه دارد که با فنا شدنش , جزئی از وجود مرا به تباهی می کشاند ... و من هر روز در انتظار برگی ديگرم ... ولی افسوس که آن روزهای خوش هرگز فرا نخواهد رسيد ... و شايد روزی که از آن می گريزم فرا رسد و من در گورستان آرزوهايم , در زير خروارها خاک که جسم نحيفم را در آغوش گرفته به ابديت بپيوندم ...!!! در همه ی خواب هايم همان خانه را می بينم همان ديوارها و همان اتاق ها , با پنجره های بسته ای آن بالا کاری تمام نشده انتظار مرا می کشد ... کاری که عمر کفاف تمام شدنش را نخواهد داد که تا تمام نشود , زندگی نمی آيد ... در همه ی خواب هايم همان خانه را می بينم همان باغچه و همان بام برگشتم تا کاری را تمام کنم نشد ... گم شدم ميان دالان هايش بی زندگی برگشتم و مرگ هنوز نيامده است ... در همه ی خواب هايم مرگ در می زند ...!!! تصوير خيابانی را می بينم ... گاه نمناک و باران زده ... شعرهای مبهمی را می شنوم ... و موسيقی آشنای دوستی که به اسم مرا می خواند ...! پرنده ای می شوم که منتهای آرزويش ... شاخه های استوار درختيست ... دريا می خواهم ... و اندکی آرامش ...! عقربه ی ثانيه شمار تند درگذر است و به دنبال آن عمر من ... من هم به دنبال زندگی می دوم تا از آن جلو بزنم ! دوم شدن برايم ارزشی ندارد ...! از عمر جلو می زنم و در هياهوی تشويق مرگ , درمی يابم ... که گاهی برای زندگی کردن بايد دوم شد ...!!! ما تماشاچيانی هستيم که پشت درهای بسته مانده ايم ... دير آمده ايم ! خيلی دير ... پس به ناچار حدس می زنيم , شرط می بنديم , شک می کنيم ... و آن سو تر صحنه بازی به گونه ای ديگر در جريان است ...! ( حسين پناهی ) کمی صبر می کنم ... قبل از اينکه چشمانم مرا با خود به شهر خواب ببرند ... منتظر می مانم ! صدايش از دور می آيد ... قطار افکار و خاطرات از دوردست جاده ی ذهنم در حال رسيدن است ... کمی صبر می کنم ... شايد سوار بر آن از "حال" تلخ خويش به "گذشته" شيرينم برسم ... اما نه ...! انگار از هر پنجره اش که بيرون را نظاره می کنم , تصويری جز سياهی و تلخی بر صفحه چشمانم نقش نمی بندد ...! انگار سوار شدن بر اين قطار سودی ندارد جز اينکه خواب را از چشمانم بدزدد ... . . می خوابم ...!!! بلاخره صبر نگهبان شب به پايان رسيد و سراسيمه به پايين پنجره اتاقم آمد و گفت : اين چه چراغی ست که خاموش نمی شود ؟ فانوس خاموش را به او نشان دادم و گفتم اين نور ديده و قلب من است که التهاب دارم ...!!! (ف-صداقت) در کوچه زندگی در هر خانه ای را که زدم از غم شکوه نمود ... با تو ام , اگر می گويی هيچ غمی نداری و شادمان کوی زندگی را می پيمايی ... تو دروغ می گويی , چرا که هيچ شادی بدون غم حاصل نمی شود ... در پس هر اشک , لبخند کوتاهی ست , اين را می دانستی ...!!! (ف-صداقت) مهتاب بود و ماه ... گفتی به من بمان ... مهتاب روشنم در ظلمتم بمان ... يک شب نه تمام عمر , تا زنده ام بمان ... چه ساده , بی ريا , من مانده ام هنوز اما ... اکنون بگو به من , در چاه ظلمتت , مهتاب ديگری , در حال ماندن است ...!!! (ف-صداقت) قشنگ ترين لحظه ها زمانی ست که زير باران گريه کنی ... زير باران فرياد بزنی ... زير باران قدم بزنی ... و خيس خيس باران شوی ... چون نه کسی اشکت را می بيند و نه فريادت را می شنود و نه احساست را درک می کند ... (ف-صداقت) به دور دست ها می نگرم ... به جاده ای که در اندوه رفتن مچاله است ... ديگر به دست های سرد زمستان خو کرده ام ... وقتی نمانده است ... من سالهاست در افکار سرد , پوسيده ام ... و رفتن در تشويشی گنگ يخ زده ست ... ديگر معجزه ها چون خيالند ... من ... بی رنگ و تنها چون تصوير گيج مرداب و اندوه بی رنگ پروانه ای در سقوط ... وقتی نمانده است ...! ديشب دريای دلواپسی هايم را غزل غزل گريستم ... اينک آکنده از بغضی ناشکفته با دلتنگی هايم شعر می سرايم ... تو در چشمان مهتابی کدامين ستاره خفته ای که حتی يک لحظه به دنيای روياهايم سرک نمی کشی ...؟ تو در کدامين سرزمين خانه کرده ای که فرياد بلند دردهايم را نمی شنوی ...؟ ای خسته از تکرار تنها دلخوشی ام تکرار لحظه هايست که در اين سراب سوخته با خيالش زنده مانده ام ... به تارک زمين می ريزد نفس های از هم گسسته ام ... آنگاه که سنگ ها , ستاره می شوند در بی شمار آرزو های فسرده ام ...! حصار دور من غم است ... روزهای من , جنس شب است ... فرياد من چه بی صداست ... دنيای من ماتم سراست ... با گريه دنيا آمدم همراه گريه زيستم ... با اشک , شمع عمر من می سوخت و من می زيستم ... اما کسی درکم نکرد که زنده ام و کيستم ... افسوس وقت مردنم احساس کردند نيستم ... ف-صداقت می خواهم بروم ... چه زيباست آنجا که دريا به انتها می رسد ... من و آسمان هر دو به آنجا می رويم ... و تو خيلی دورتر ها ايستاده ای ... نظاره کن رفتنم را ... ديگر فرصتی نيست برای بازگشت ...! رسيدم به پايان ... پايان انتظار ... انتظاری پر از اميد ... انتظاری شيرين ... اما ... پايانی تلخ ...! اينجا پايان است ... پايان رفتن ... جاده تمام شده است ... بن بستی برای هميشه ...! کاش هنوز می شد رفت ... جاده می خواهم ... جاده ای بی انتها ... حتی تاريک ...! باران از گونه های ابرلغزيد ... من ... کنار جاده با نگاهی خيس ... خوب يادم هست ... جاده هم تو را گريست ...! می خواهم همه اين روزها بگذرد ... آرام يا تلخ فرقی نمی کند فقط بگذرد ! و من گويی که از کابوس راهی يافته باشم نفسی عميق بکشم به تمام روياهايم ... و در پس همه بودن ها و نبودن ها... چقدر دلم تنگ است ... گردن روزگار که نمی توان انداخت ! من می مانم ... تو می روی و من ... قصه ما چقدر تکراری ست ...!
نيمه شب پاييزی و مردی تنها ... چتری بالای سر , امتداد خيابان را طی می کرد خيابانی به وسعت تمام تنهايی ها ... روی شانه های آويزانش غمی نشسته بود نگاهی به آسمان انداخت قطرات اشک از گونه اش سرازير شد ... نمی دانم اشک آسمان بود يا چشمان نا اميدش بارانی ... می رفت از کنار چراغ های روشن صف کشيده خيابان ... شب سياه بود ... خيابان سياه بود و مرد تنها سياه پوش ... وقتی عشقش را در دل خاک آرام خواباندند , او نيز مرد اکنون يک روح سرگردان در خيابان مرده ... در مرداب تلخ زندگی می رفت و می رفت ... و آسمان همچنان همراهش می گريست ...!!! (ف- صداقت) فصل رنگارنگ پاييز قشنگ خش خش برگها توی کوچه ها نم نم بارون شرشر ناودون بوی خيس خاک يه هوای پاک اونور ساحل يه دل عاشق توی يه قايق زير بارونا وسط دريا آواز می خونه تنهای تنها دلش شکسته از همه خسته از بی وفايی ها داره دور ميشه دور دور دور از همه دنيا زير بارونا زير بارونا ( ف- صداقت ) قطاری سوی " خدا " می رفت و همه مردم سوار شدند , اما وقتی به بهشت رسيدند , همگی پياده شدند و فراموش کردند که مقصد " خدا " بود نه بهشت ...
از همين درختی که دوباره سبز شده است از همين خورشيدی که مهربان تر شده و از همين بارانی که گاه و بيگاه می بارد می شود فهميد , خدا هنوز هم حواسش به ما هست ...!!! ازقديم گفته اند , انسان ها از هم چيزهای تازه می آموزند من عشق را تمام و کمال به تو آموختم و تو بی وفايی را يادم دادی !!! هيچ وقت نفهميدم چرا درست همان کسی که فکر می کنی با همه فرق دارد يک روز مثل همه تنهايت می گذارد ؟!! بين تنهايی من و آدم های کوچه مان فاصله يک پنجره است يک دريچه سايه , يک دريچه روشن روشن از گرمی صبح زندگی سايه از آرامش نگاه شب روشن از لهجه گنجشکک اشی مشی سايه از آواز جيرجيرک پير روشن از جنبش مردمان روز سايه از سکوت بی قرار شب گاه می گشايمش به روی عشق گاه می بندمش به روی غم (ف-صداقت)
اين که چقدر از آن روزها گذشته , يا اينکه چقدر هر دومان عوض شده ايم , يا اينکه هر کدام مان کجای دنيا افتاده ايم , اصلا مهم نيست ! باران که ببارد هر وقتی که می خواهد باشد ... دل هايمان هوای هم را می کنند !!! ما که برای هم فيلم بازی نمی کرديم ! ما که فقط و فقط خودمان بوديم . پس چرا اينگونه شد ؟! مثل انتهای تمام فيلم ها وقتی که صفحه ..... کاملا سياه می شود !!! سپاه ترديد به قلب من حمله ور شده است ای نگاهت امن ترين و آرام ترين جای دنيا صدای در زدن های پی در پی شبانه ام را پشت پلک های سنگينت می شنوی يا نه ؟! نشسته ام مقابلش به هم نگاه می کنيم فقط سکوت و فاصله بين نگاه می دوند چه انتظار مرده ای چه لحظه ها که در سکوت , به پای خواب رفته اند به خود نگاه می کنم به يک نفر که در نقاب شيشه يک آيينه به من نگاه می کند به يک نفر رفيق سايه و سکوت همزاد اشک , آه و درد دلی صدا می کند دلی که در سکوت سرد غصه ها , می شکند در آيينه تنها ترين دل هم شکست... ياد سهراب بخير ...! آن سپهری که تا لحظه خاموشی گفت : تو مرا ياد کنی يا نکنی , باورت گر بشود يا نشود , حرفی نيست ,... اما ... نفسم می گيرد در هوايی که نفس های تو نيست ! اندام های تکراری واژه ها
در ذهنم حرکات موزون دارند و من ... در حوالی قلبم ... گرمای عشق را حس می کنم ای کاش ... اين حس قشنگ , هميشه با من باشد ... (( ندا )) چه تلخ محاکمه می شود زمستان که برای جان دادن به درخت خود جان می دهد و چه ناعادلانه کمی آن طرف تر همه چيز به اسم بهار تمام می شود ..... يکی بپرس , که از زندگی چه می دانيم ؟ نفس کشيدن آيا نشان زيستن است ؟ خموش , مردن ؟ يا شور و شوق پروردن ؟! چو آفتاب , به اين لحظه ها درخشيدن اميد و شادی و شور و نشاط بخشيدن مگر نه اينکه غمی سهمگين به دل داريم مگر نه اينکه به رنجی گران گرفتاريم نشاط مان را بايد هميشه , چون خورشيد , بلند و گرم در اعماق جان نگهداريم . مده به پيچک غم , آب و آفتاب و نسيم بيا دوباره به فرياد ارغوان برسيم !!! (( فريدون مشيری )) اين که کداممان عوض شده ايم اصلا مهم نيست ! لحظه ها در گذرند و اين ميان ... عشق است که يتيم مانده !!! 
| طراح : صـ♥ـدفــ |
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
